Terazinin Önünde Şiiri - Seyrani Göl

Terazinin Önünde
Seyrani Göl

terazinin önünde durdum
ne bir mahkeme
ne bir celp
bir kefeye koydum sevgilerimi
diğerine ihmal ettiklerimi
ve sustum
çünkü susmak
bazı hakikatlerin tek diliydi

unutulmuş dualar
yüzüme çarptı
bir annenin yorgun bakışı gibi
bir çocuğun kırık oyuncak sesi gibi
vicdan
ne zaman susar sanmıştım?
oysa o
tam orada
en yüksek sesle konuşuyordu

terazinin kefesi değil
ben eğildim önce
çünkü bazı günahlar
ağırlığıyla değil
yüzsüzlüğüyle çöker omuza

bir çocukluk affı bekledim sonra
bir baba sesi
ya da
gözümde bir rahmet damlası
ama sadece içimdeki ben
bir diğerine dedi:
“anladın mı şimdi?”

ve ilk kez
özür diledim
kendimden
S.GÖL