Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Siz benim yaşadıklarımı nereden bileceksiniz,
Asla bilemezsiniz!
Yıllardır kandırılıyorsunuz!
Soru sorulduğunda hep sessiz kalıyoruz,
Hiç bir şey bilmiyorsunuz!
Avaz avaz bağırmanız kime!

O iki çift iri büyüleyici gözler,
Kim baksa hemen büyüler,
Baktığı zaman göz bebeklerinde,
Bilinmeyen duygular harekete geçiyor,
Tüm bunları ağına düşürmek için yapıyor,
İlk kez kalbim bu kadar coşkulu atıyor,

Başkalaşmış son halinde neler oluyor?
Ev dediğin çatı hani?
Iki kaplumbağa ters dönmüş,
Kabuklarını bu soğuk yere sürtüyorlar,
Yoldan sapmış ve terk edilmiş,
Öldüğünü söylediler.

Kötülüğü eliyle,diliyle,gönlüyle,
Gidermeye çalışan,hayırlı huyları nefsinde toplamıştır.
Halkta gördüğü kötülüğü diliyle,
Gönlüyle inkar eden,eliyle kötülüğe engel olmayan,
Hayır huylarından ikisine yapışmış, birini yitirmiştir.
Gönlüyle inkar edip eliyle,diliyle inkar etmeyen,

Ölüm bana düşman mı kesilmiş?
Neden benim ihtiyaç duyduğum insanlar,
Birer birer ölüme kurban gidiyor?
Niçin sevdiğim kimseler çabuk ölüyor?
Beni böylece hüzün deryasına boğuyor?

Sizin için ömürler takdir edilmiştir,
Müddetini sizden gizlemiştir;
Sizin için ibretler bırakmıştır,
Sizden önce gelip geçenlerden.
İbretler var sizin için,
Yaşayıp ömür sürdükleri alanlarda;

Yarattığını takdir etti;
Takdirini tahkim etti;
Hikmetiyle tedbir etti;
Tedbirini lütfüyle yönetti;
Yönelmesi mukadder yere yöneltti,
Onu; o da durağını aşmadı;

İnanç ve akide,tek başına soyuttur,
İnanç hak da olabilir batıl da.
Her ikisi de inançtır bunların...
Başlı başına bir dünya görüşüdür,
İnsanın ne olursa olsun bir dünya görüşü,
Bir hedefi olmalı,

Seni benimle vurdular olmadı,
Beni şimdi seninle vuruyorlar,
Ama bak sevdiklerimiz var.
Bize inananlar ve sevenler,
Yalnız değiliz..!
Kul yalnız kalınca,

Ey sevginin gücüyle taşan nehir,
Bize doğru gel,bize doğru gel..!