Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Medine'den bir Kadının sesi yükseliyordu,
Bir kadın ki;
Bir kadın için düşünülebilecek bütün boyutlar,
Bir insan için tasavvur edilecek bütün insani boyutlar,
Fatıma'da tezahür ve tecelli etmiş bulunmaktadır.

Mümin, sevgisi Allah için,
Nefreti Allah için,
Alması Allah için,
Bırakması Allah için olan kişidir.
Mümin, insanların ezasına tahammül eden,
Fakat hiç kimsenin ondan incinmediği kişidir.

Eğer yüreğinde gökyüzü varsa kardeşim,
Kenan kuyusunda da olsan,
Ya da Harun'un zindanında,
Mavi gökyüzü hep vardır,
Bu gökyüzünü nereden mi?
Bulursun, dur söyleyeyim,

Bugünlerde doğmak bilmeyen güneş,
İlahi emre itaatsizlik etmemek için doğuyor sanki.
Her zamanki canlılık ve parlaklık yok yüzünde,
Bugünde öyle doğdu yine sanki.
Ne zaman akşam olacakta yerini
Karanlığa terk edeceğini bekliyormuşçasına!

Bu nedir sevgilim,
Ben senin güçlü heykeline sığınmıştım,
Sen ise bal mumundan,
Bir bebeğe döndün..
Bak nasıl eriyorsun,
Eğer mum eriyip sönerse,

Savaşa çağırdın; tek başına karşıma çık;
İki tarafı da savaş zahmetinden kurtar da
Hangimizin gönlü kararmış,
Hangimizin can gözü kapanmış,
Belli olsun er meydanın da.
Dinimden dönmedim,

Sağ-salim yaşayanlar,
Hastalık zamanını mı isterler?
Yaşayıp ömür sürenler,
Yok olma çağını mı dilerler?
Kişinin dünyadan geçip gitmesi,
Göçüp yürümesi,

Elveda Özgürlük Meydanı,
Elveda!
Ben gidiyorum,
Elveda!
Yüreğim bütün iyiliklerini özleyecek,
Elveda! !

Şu kalbi size verdiğimizde nasıldı?
Size verdiğimiz göz böyle miydi?
Size verdiğimiz organlar ve vücut azalarınız
Böyle kirlenmiş ve günahlara bulaşmış mıydı?
Bu sorular karşısında ne cevap vereceksiniz?
Emanetlere böylesine hıyanet etmiş olarak,

Duygular tamamlanmış paradoks,
Ama kısıtlama yok,
Kontrol yok,
Duygu bir kaostur,
Fark şu ki!
Hissetmek istediğimizde,