Tensel Oyunlar Fuarı

Sıkıntıların tavan yaptığı yuzyıllarda yalınayak bir kum nöbetiydi..
ince cam deliğin önünde,yerçekimine olan direnişim...
kalabalıktı..yalnızdım..
hepimiz aynıydık..aynı değildim..
birbirimizin yanındaymış gibiydik sanki,hani omuz omuza,sonsuz tensel oyunlar fuarına hoşgeldiniz...yalan..en körüklüsünden..

bir gün işte bu garip,bir okadar sonsuz diagramın neden akmadığına dair soru işaretleri sarmışken her yanımı..hislerimle yüzleşmek ve eğer yapıyorsam bir kapris çevreme,hatamı kendim bulayım,bu kahredici sıkıntı ve patlama noktası bitsin artık diye...
sordum..

ne garip ki olmam gereken yerin aslında bu geometrik, ismini bilmediğim cam düzenek de olmadığının bilinciyle boğuşurken,yerçekime aykırı herhangibi bir eylemin
parçası olup newtona inanmadığımı ve aslında artık digital sistemin varoluşundan habersiz bir seronominin ortasında kaldığımı hissettim,arkamdan bir kum tanesi daha ittirdi birden..acıyla döndüm..o da bana benzemiyordu...

işte yaklaşıyordum o yere..birazdan kayacaktım aşağıya doğru..ruhumu özgür bırakıp boşverecektim herşeye,kafamdan tüm saçma düşünceleri atıverecektim ki nereye gidecekse camın haşmetinden benim özgür ruh demeye kalmadan,bir ses..camın ardında bir gölge bana bakmakta...eliyle gel buraya der gibi..bir şeyler söyledi..'ben senin ruhunum'..hayır olamaz demeye kalmadan..işte o cam tünel..incecik..bıraktım kendimi gözlerim kapalı,bedenim ılık ılık,ardımda büyük bir basınç..aşağıya düşmeliyim diye beklerken..o da ne..olmuyor hayır.kaldım orada..düşemiyorum,ters giden birşeyler olmalı.üstümdeki basıncın acısıyla,yüzüme gözüme yediğim darbelerle bayılıyorum..en son gördüğüm sahne...
camın ardındaki gölge..
en azından o özgür kaldı diye geçiriyorum içimden ve bir ses gelen ondan..
'zamanı durduracağını biliyordum'

gözlerimi kapamışım...hatırlamıyorum gerisini..