Tellerde Neşe, Yayda Hüzün

Tellerde Neşe, Yayda Hüzün

“Bağlama susarsa Anadolu’nun sesi susar,
Keman ağlarsa yüreklerin sızıları taşar.”

Bir bağlama sarar sabahın ilk ışığını köy odasında,
Bir keman konuk olur şehrin salonunda, ihtişamın ortasında.
Tellerinde dert saklı, neşe gizli her notasında,
Bağlama da keman da aynı gönlün aynasında.

Bağlama bir toy yerinde halaya durur başı dik,
Kınalı eller oynar, gözler güler bir anlık.
Sonra bir ağıt dökülür, tellere hüzün sarar,
Bazen bir gelin yolunda, bazen bir mezar taşında yar.

Keman ise ince ince girer düğün gecesine,
Bir dansla dolup taşar neşeyle dolu nefesine.
Ama bilir o da hüznü, sabaha dek ağlar bazen,
Gözyaşını yayına sürer, ruhu mest eder bazen.

Bağlama ‘Uzun İnce Bir Yoldayım’ diye başlar,
Yürekler ezilir, nice anı defterinde sırdaşlar.
Bir ‘Ah Bir Ataş Ver’ yakar bağlamanın içini,
Bir ‘Yarim İstanbul’u Mesken mi Tuttun?’ vurur her telini.

Keman bir konser salonunda alkışa boğulur,
Bir düğün masasında nikâh şahidi gibi coşar, dolup dolup taşar.
Bir bakarsın toyda, horonda, zurnanın peşinde,
Bir bakarsın bir cenazede, gözyaşı döker gecede.

Müzik bazen bir yas, bazen toy yeridir,
Bazen bir gelin yolu, bazen bir garip seherdir.
Bağlamanın teli bir hayattır, kemanın yayı bir nefes,
Her biri ruhumuzun yoldaşı, her biri içimize heves.

O yüzden bağlama susmasın, keman eksik kalmasın,
Çünkü her nota bir dua, bir umut, bir aşk olsun.
Bir teli kopsa, yürekler eksik çalar,
Bir yay eğrilse, her duygu yarım kalır, her kalp yaralar.

Neşeyle de hüzünle de kardeştir bağlama ve keman,
Bir ömürlük dost olur bize, toyda da yasda da yaren.
Gelinliklerin tülünde, mezar taşlarının gölgesinde,
Bir türküyle güleriz, bir kemanla ağlarız, yol alırız hayatta her köşede.

Bağlama Anadolu’nun sesidir, keman dünyanın nefesi,
Birlikte çaldıkça çoğalır dostluk, azalır herkesin kederi.
Çünkü müzik insandır, insan da müzikten ibarettir,
Tellerde neşe de vardır, yayda hüzün de;
Her notada bir hayat gizlidir.

Joy on the Strings, Sadness on the Bow

“If Bağlama is silent, the voice of Anatolia will be silent,
If the violin cries, the sorrows of the hearts will overflow.”

A binding wraps the first light of the morning in the village room,
A violin becomes a guest in the hall of the city, in the midst of splendor.
There is trouble hidden in your strings, joy hidden in every note,
The binding and the violin are in the mirror of the same heart.

Bağlama halaya stands in a toy place with her head erect,
Henna hands play, eyes laugh for a moment.
Then a lament is poured out, sadness wraps around the wires,
Sometimes it's on a bridal path, sometimes it's on a tombstone.

The violin, on the other hand, enters thin thin on the wedding night,
He is filled with a dance, filled with joy on his breath.
But she knows the sadness, too, sometimes she cries until the morning,
It puts a tear on the air, sometimes enchants the soul.

The binding begins with ‘I'm on a Long Thin Road’,
Hearts are crushed, how many confidants in the book of memories.
An 'Oh Give Me a Paper Clip' burns the inside of the binding,
Have You Taken Up Residence in a 'Half Istanbul'?' it hits every wire.

The violin drowns out applause in a concert hall,
He gets excited and overflows like a wedding witness at a wedding table.
Next thing you know, toyda, horonda, he's after your belly,
Next thing you know, at a funeral, she sheds tears at night.

Music is sometimes a place of mourning, sometimes a place of toy,
Sometimes it is a bridal path, sometimes it is a strange dawn.
The string of the binding is a life, the bow of the violin is a breath,
Each of them is the companion of our soul, each of them is a desire for us.

So don't let the binding be silent, don't let the violin be missing,
Because let every note be a prayer, a hope, a love.
If a wire breaks, hearts play incomplete,
If a bow is bent, every feeling is left unfinished, every heart is wounded.

He is a brother with joy and sadness, binding and violin,
He will be a friend to us for a lifetime, your help in toy and mourning.
In the tulle of wedding dresses, in the shadow of tombstones,
We laugh with a folk song, we cry with a violin, we make our way around every corner in life.

Bağlama is the sound of Anatolia, the violin is the breath of the world,
As we play together, friendship increases, everyone's grief decreases.
Because music is a person, and a person is just music,
There is also joy on the strings, and sadness on the bow;
There is a life hidden in every note.

Sıcak Rüzgar
Kayıt Tarihi : 30.5.2025 16:18:00