Has bahçemin gülü biricik aşkım,
Bırakıp gidersen bu yükü taşıyamam,
Çekilmez dünyanın gamı kederi,
Sensiz bir tek gün bile yaşayamam.
Seninle yaşadım baharımı yazımı,
Canımın içi sen beni evde bırakıp bir yerlere gittiğinde
Etrafın sesizliğinde bir başıma yapayalnız kaldığımda
Tıpkı başı okşanmaya muhtaç bir yetim gibi hisediyorum kendimi
Ve dönüşünlede en büyük hediyeyi vermiş gibi sevindiriyorsun beni
Beni yalnız bırakıp bir yerlere kısa da olsa gittiğinde varya
Aşkın yüreğimi dağlar içimde sızı
Emsalin yok dünyada, kalbimin hırsızı
Felek bile kıskandı, bu yüce sevdamızı
Attı yaban ellere, ayırdı elimizi
Seni hep delicesine seviyorum
Unutmak mümkün mü hocam sizleri
Güneş gibi aydınlattın bizleri
Sevgi ile doldurursunuz bütün kalpleri
Uzatta öpeyim o kalem tutan elllerini.
Alıp veresim gelir deste deste gülleri
Ben kendimi bildim bileli
Resulum Muhammed şah Alidir
Varıp dergaha yüz sürdüğüm
Pirim Hacı Bektaş Velidir
Ben kendimi bildim bileli
Çıktım Aydos tepesine
Seyreledim dört yanını
Her bir yanı başka güzel
Nakşettirir ihtişamını
Altındır taşı topragı
İnsanları ayıramam
Hepsini rabbim yarattı
Kendin cemalin işleyip
Üfledi ruhu kattı
Kamil insan ayıramaz
İlgilendirmez beni makamı görevi
Ne lüks arabası ne çok katlı evi
İster çoban olsun ister fabrika devi
Ben kişinin insanlığına bakıyorum
Dert etmem kendime tenini rengini
Tanrının yarattığı her kulu kendimize kardeş biliriz
Teni ister siyah olsun isterse beyaz aynı nazarla görürüz
Kim ki insanlığa faydalı olmuşsa önünde saygı ile eğiliriz
Yolumuz da cebir ve şiddete yer yok sevgide birleşiriz
Anadolu bizim yurdumuz içindekileri akraba biliriz
Dünya gelip geçicidir
Baki kalıyorsun sanma
Dört kapı, kırk makamda
İlk kapı, kuransız olmaz
Dünya malına aldanma
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!