Tekâmüle Doğru..

Beden sadece bir sûrettir..
Ruhtur insanı insan yapan..
Önce ruhu doyurmalı ki insan..
Asıl hakikati görebilmek için…
Tekâmüle doğru gidebilmeli iç'in
Beden, topraktan ödünç bir heykel,
rüzgârla şekillenmiş geçici bir çamur...
Ruh ise o heykelin içindeki sessiz ateş;
yanmasa, taş bile kaskatı kalır.
Önce o ateşi beslenmeli ki,
gözdeki perde yavaşça aralansın;
damarlarında değil,
gönlün karanlık odalarında
bir mum yanmalı evvelâ.
Çünkü hakikat,
çıplak gözle değil,
yanmış gözle görülür;
kül olmuş benlikle dokunulur.
Tekâmül de işte o yangının adıdır:
her “ben” deyişte biraz daha eksilmek,
her eksilişte biraz daha tamam olmak...
İç’in yolcusu,
ayaklarını değil,
nefesini toprağa basar;
her solukta biraz daha derine iner,
ta ki “dış” diye bir şey kalmayana dek.
Sonra anlar ki,
asıl sûret,
ruhun kendi aynasında
kendini gördüğü o tek bakışmış.