Tek umut Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Çünkü bazen
tek umut,
hiç konuşmayan bir sessizliğin
bizi anlayacak kadar susmasıdır.

Gürültüler arasında kaybolur insan,
binlerce kelimenin,
yüzlerce sesin ortasında
ruhu hep suskun kalır.
Kimse duyamaz içimizdeki kırıkları,
kimse göremez gözlerimizin
derinlerine sakladığımız fırtınayı.

Oysa sessizlik,
görünmez bir dost gibi
yanımıza oturur.
Ne soru sorar,
ne cevap bekler.
Sadece oradadır;
yorgun omuzlarımızı
bir bulut gibi sarar.

Bir bakarsın,
gözyaşların bile sessizliğin içinde
daha anlamlı akar.
Çünkü gözyaşını yargılamaz,
çünkü kalbini suçlamaz.
O sadece bekler;
seninle aynı anda susar,
seninle aynı anda derinleşir.

Bazen bir insanın yapamadığını
bir anlık sessizlik yapar.
Ne nasihat verir,
ne yol gösterir.
Ama içindeki karanlığı
bir parça aydınlığa çevirir.

Bir yıldız gibi parlar suskunluk,
gözle görünmez ama hissedilir.
Bir gece göğünün en uzak köşesinden
kalbine düşen
bir umut kıvılcımı gibidir.

Ve o anda anlarsın:
Sessizlik aslında yokluk değil,
varlığın en saf hâlidir.
Çünkü sessizlik
yalnızlığını paylaşan
tek dostundur.

Bazen tek umut odur:
Ne bir cümleye ihtiyaç duyar,
ne de açıklamaya.
O susarken
senin kalbin konuşur.
O dinler,
sen anlatırsın,
hiçbir kelimeye dökülmeden.

Ve işte o vakit,
hayatın bütün fırtınaları
bir anlığına diner.
Sessizliğin içinde bulursun kendini,
kırıklarını onaracak
görünmez bir güç gibi.

Çünkü bazen
tek umut,
hiç konuşmayan bir sessizliğin
bizi anlayacak kadar susmasıdır