Tavana Baktım Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

"Kendine Düşman Olan, Dostu Bulamaz"

(Tasavvufi İç Muhasebe)

Uzanmıştım…
Bir yer yatağında değil aslında,
Nefsimin serdiği bir zelil döşeğinde.
Pencereden uzakta, hakikate kör bir köşedeydim.
Odanın duvarları değil,
Kendi içime ördüğüm kalın perdelerdi beni hapseden.

“Tavan” dedikleri şey,
gözümün göğe değmek istediği son sınırdı.
Ama o da bana küs gibiydi —
sessizdi, soğuktu, uzak…

Baktım…
Baktıkça çözüldüm.
Çözüldükçe kanadım.
Her anımı, her hatıramı birer günah düğümüne çevirmişim meğer.
Şimdi o düğümleri dişlerimle çözmeye çalışan
bir pişmanlık çocuğuyum.

Dedim ki:
“Ne çok kandırmışım kendimi,
Kendimden kaçarken Hakk’tan kaçtığımın farkında olmamışım.”
Her parça bir isyan,
Her sahne bir sapma olmuş geçmişimde.

Nefsimin kirli aynasında baktım kendime.
Gördüğüm: bir hiçlikten bile daha az...
Kendini kandıran bir zavallı.
Aynaya tüküresim geldi —
ama anladım, tükürdüğüm kendi suretim değil,
Hakk’ın bana lütfettiği aynalığın zedelenmesiydi.

Ve dedim ki:

“Ey nefs, sana ne çok inandım,
Ve her inancımda biraz daha düştüm.
Dostu ararken seninle yürüdüm —
Oysa dost senin zıddındı.”

Yıllarca üstünü örttüğüm her kusur,
şimdi üzerime örtü oldu,
boğuldum.
Yalanlarımı siper ettim hakikate karşı —
bu da bir küfürdü belki,
Hak’tan gizlenmek mümkün mü?

Şimdi,
“Adam olamadın zevzek,” diyorum kendime.
Ama bu söz bir aşağılamadan çok
bir çağrı gibi geliyor:
“Adam ol ki, dost seni bulsun.”