Taş Beşik Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Evladını kaybeden her anne
Çocuğunu kucağında taşımaya devam eder
Kendince büyüterek
Asırlardan yas ala ala.
Bardağını iliştirir
Tabağını iliştirir
Sofrada yer iliştirir
Döner içine gözyaşı iliştirir.
Herkes unuturken onu çağırmayı
Bir tek annesi
Akşam oldu der çağırır
Duymadın der çağırır
Özledim der çağırır
Çağırır hep çağırır
Avuçlarına eğilip
Gözyaşını eğire eğire.
Taş beşiğine koşup koşup
Yazın gölgesi
Kışın battaniyesi olur.
Her adımında
Bir ilmek atıp gözyaşından
Resmini dokur yıllara.
Yaşamak gibi bir savaşı vardır
Her nefesi
Her hevesi
Kurşun olup işlerken göğsüne.
Meğerse
Ne çok olurmuş bir anne
Evladını kaybettiğinde.
Şu göğüs denen küçücük yerde
Binlerce adsız mezarım var.
Öle öle büyütmektir bu
Taş beşikteki cansız bedeni.
Gel de bunu halden anlamayana anlat...

En çok da halden anlamayanlar incitti...