Tarumar Şiiri - Merve Sühan

Yollarıma sıra dağlar sıralandı, gelmedin yâr

Saçlarıma yaz baharda karlar yağdı, görmedin yâr

Yıllar geçti ne haldeyim, kimlerleyim, bilmedin yâr

Hazana yoldaş oldu, cahil ömrüm

(Volkan Konak)

Derin bir kalabalık içinde; silik bir sese dönüşmek, bir kuyuda kaybolmuş korkusu yokluğunu yaşamak. Duvarlara anılardan resimler çizmek, bir damla düş kırıklığı sanrısı kendi içinde. Gözyaşı boğulması bir avuç su birikintisinde. Sana birçok kez içimin yangınlarını anlatmaya gücüm yetsin istedim. Fakat; bu yükün altında yok olacağımı hissettim. Kalbim bir enkaz yığınıydı çok öncesi. Evveliyatında tanışmamış olduğumuzu bilmesem, acılarıma pek ala aşina olduğunu söyleyebilirdim.

Sana çok daha erken gelmeyi yeğlerdim. “Birlikte halledeceğiz” cümlesini birlikte hak etmeyi. Birlikte yeniden öğrenmeyi ve yaşamayı şu hayatı. Kalbini yaşamayı çok sonra. İsminin manasıyla yeniden doğmayı. Var olmayı o kocaman tebessümünde. Bu kadar uzaklığa rağmen ellerinin sıcaklığını şuramda hissettiğimi söylemeyi sana. Ama bir an oluyor tüm yalnızlıklarım üzerime geliyor seninle ve sensiz. Boşlukları dolduramıyorum. Sızısı dizlerime vuruyor. Yürümeyi unutuyorum. Yürüyemiyorum.

Uykular da huzur vermiyor artık. Her rüya bir diğerinin tekrarı. Sabahları rüyaların üstümdeki ağırlığınca uyanıyorum. Umurum da değil de şu ağrılar sözlerinin ağırlığı vuruyor sol yanımı. Hiç tamam olmayacak duygusu kıskıvrak yakalıyor ensemden. Gerçek zamanla senli zamanlar birbirine karışıyor. “Seni özlüyorum” bu duygu içimi tarumar ediyor. Târumar şu içimin sensiz, sessiz sedasız yanı.

Târumar kalbimin eksik yanı. Târumar adın. Târumar olmayışın ve gelmeyecek oluşun şu ömrüme…