Tarifsiz Boşluk Şiiri - Harun Ertaş

Artık biliyorum da gidiyorum
Güz renkli gözlerinden
Son kez olsa da seni tütüyorum
Tâ ki sol yerimden

Olmazlara inat sevmiştim ben
Sonbahar gibi neden soldurdun beni;
Dizlerinden, saçından, gözlerinden
Ben nedense hala avutamıyorum kendimi

Ve bekliyorum... Hala bekliyorum
Saçma gelecek belki sana ama
Ben tütülmüş bir dem gibi bekliyorum
Yeter ne olur beni gözlerinden soğutma

Bende tarifsiz bir boşluk var
Yokluktan ağır, yıldızlar kadar uzak
İçimi dağlayan bir sızı var
İnanın çaresi de benden o kadar uzak

İnsanın da nefes alırken öldüğünü,
Mutlu anında bile ağladığını
Nefsine hakim olamadığını
Öğrendim senden...