Birçift karagöz var gözleri kapalı
İzliyor sanki hayatı
Geriye sarılı...
Gökyüzü denen o yamalı perdede..
Uzatıyor başını
dayandığı pencereden,
Mahzun yüzünü görsün diye
Haykırıyor o muhteşem adrese
Alçak perdeden.
“Bana akıldan sözetmesinler
Hastalığım beynimden değil
Çırpınan yüreğimden.
Görecek çok günlerim olsada
Göndereceğin için ölemem
Daha çok erken
Söyle neden öleyim
Onunla ölmek varken..”
Yapışmış karagöz
Yakaladığı paçasından Tanrı’nın
Soruyor dünyalı sevdasını
Bu yarattığı yaratığının..
Mekanlar farklı, tarihler talihsiz,
Anlar saatsiz, cisimler uyumsuz,
Sulandırılmış bu hayatta
Sadece yürekler doyumsuz.
İdam edecekken
Sevda sehpalarında kendini
Metalik merdivenlere çarpmış
Demlenmemiş gecelerde.
Yine sordu o bir çift karagöz
Kimsesizler kimsesine; İşte öylesine,
“Kayıp sevdamı nereye sakladın.
Kime ayırdın asırlara yetecek yüreğimi?
Kara kayıp yürekleri akladın da
O soylu sehpalarda
Söyle! neden beni asmadın..”
22.05..2003/Samsun
Abdülhamit KancaKayıt Tarihi : 22.5.2003 11:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
belki aranılan şey hep aynı...
umut hüzünlerin bekçisi olmasa,yaşanmaz aslında ama hep güzellikler için yaşaıyoruz,birgün kırçiçeklerinnde başka hiçbirşeyin yaşamadığı düşlerimizdeki bahçelerde düşlerimizdeki sevdayla buluşmak için.
kalemine sağlık !
TâLâN
TÜM YORUMLAR (2)