Tanrıya Niyazlar Şiiri - Haz An

“Kanadı, ahını almış gökyüzünün.”
“Kapısı açık bir kafesteyim, uçmaya korkuyorum.”
1.
Umuttan, yaşamdan, ışıktan yanayım.
Umarsız, ölü ve karanlık yüreğimi
ferahlat Tanrım.
Çıkmaya korktuğum kafes
genişlesin, genişlesin;
içinde evreni uçayım.

Ahını al kanatlarımın, Tanrım.
Umudun, yaşamın, ışığın elini ver bana.
Şifa olayım,
yaşarken ölen; ışıksız, umutsuz ruhlara.

Umut, Tanrım; öksüz bir çocuk gibi içimde
ışıklar içinde uyuyor.
Yaşamında hep mutluydu,
annesini çok seviyor.

Işık; niyazdan yükselen bir nur,
annesinin ellerinden alazlanıyor
öksüz çocuğun.

Yaşam, eceliyle değil
eliyle son bulur bazen insanın.
Tevekkül edenlerden eyle, Tanrım.

2. Bölüm
Umut, Tanrım; evren olması bir kafesin,
ve ahını aldığın kanatlarım
yorgunluk nedir bilmiyor.

Yaşamın yeşil gözleri kor,
ışık hep aydınlatacak.
Ateş böceği yutmuş gibiyim, Tanrım.
İçimde sarı yeşil ışıklar yanıp sönüyor;
ve ben evreni uçuyorum.

Ve ben eliyim umudun, yaşamın, ışığın...

Haz An
Kayıt Tarihi : 5.1.2025 12:47:00