Tanrısal Acılar Şiiri - Efe Karataş

Bitmek denen kavramı unutarak başlamıştım seni sevmek denen tehlikeli zanaata,
Biliyordum, bir şey var olmuşsa çoktan yok olmaya yüz tutmuştu.
Bir şey başladıysa, bitmişti aslında- başlamadan.

Gözlerine dalmıştım,
Gözlerine evrenler yerleştiren Tanrıya inanmıştım.
Sanki ben cellat olup çıkmıştım infaz alanına,
Beni seven herkesin boynunu koparmıştım.

Portugam olmuştu sevginin en âlasına sahip olan,
Beni yaratan tanrıyı dahi,
İdam etmeyi kararlaştırmıştım.

Acıyı kabullensem,
Sevmek denen bir kral oturacaktı kalbime
Ve sevmenin acıdan da acı olduğunu anlamıştım.
Yalandım, günahtım, içimde uzuvları kaybolan ölüler yıkadığım gassaldım.
Sanki ben, sevilseydim bir sevgi tanrısı tarafından,
Ulaşılamaz aşklara asla yanaşmazdım.
Ne bileyim tenime turkuaz bulaştıran sarılmaları,
Başkalarına nakşetmeyi istemiştim,
Dünya acıdan kıvranan turkuaz bir zıbın giymiş bebek olup çıkıversin diye,
Dünyanın annesini kaybettiğine dair,
Şiirler yazmıştım,
Sevgi ve acının birleşimiyle,
Soğuk sularla yıkadığım ölü şiirler.