Tanrıların Suskunluğu Şiiri - Özlem Saba

Oysa Aşk 'a kurban gitmişti bütün tanrılar
Aşk uğrunadır demişti bütün yanılgımız
Yangınlarımız bundan

Bazen ulaşmak için o ışığa
Nefesi kesik koşmaktı
Bazen de çekilmek
Korkmak alevlerin kızıllığından
Belki de, köz olmak gerekliydi bir yangına

Bazen
Yaşama tutunmak için tek şansımız olan
Tapınakların en görkemlisini inşa etmek gerekliydi içimizde
Ve terk etmek gerekliydi, yüreğimizin kimsesiz ev sahibini
Örmekti tuğla tuğla mabedimizi
Tükenmek gerekliydi belki de o aşkla

Aşksız ve umutsuz yaşamak
Lanetlenmekti belki de
Aforoz edilmekti
Doğurmak tutkunun babasız çocuklarını

Kendi bedeninden vazgeçmek gibi bir şeydi bu
Ten almayacaksa aşktan nasibini
Aşkın varlığı ne işe yarardı ki

Özün söze küsüşü
Kabuğuna çekilmesi gibiydi belki şairin aşkı
Ki şairler her çağda lanetlenmişlerdi

Öfkenin susma biçimiydi belki de şiir
Kabuk hikâyesiydi

Yoksunluğunu bilmek ve değiştirememek kaderini
Oysa herkes biraz eksikti
Biraz deli

Aşk değildi aklı baştan alan
Baştan çıkan akıldı

Ve onsuz akıl beslenemezdi
Ruh aç kalınca
Bedenini tüketecekti

Belki de çiçek açamayışımız bundandır
Bundandı Tanrıların suskunluğu

Özlem SABA