Nerede acaba o dünkü ruh yüceliğim? Araya zaman girdi diye mi?
Uyudum diye terk mi etti beni?
Belki de içimde bir yerlerde, karanlık bir farkındalık köşesine sinmiş,
başını bacaklarının arasına almış, iki büklüm bir vaziyette titriyordur,
kim bilir?
Oysa hakkaniyet ve erdemin ışığı, her karanlık köşeyi aydınlatmalıdır.
Bilgelik, mükemmele dönüşmüş bir alışkanlıksa,
bilge olmak için yine bilge gibi davranılmalıdır.
Sonuçta ruhumda bir saray var; yollarında mum yakmamı,
benliğimden hazinelere uzanan karanlık mağaraya ışık tutmamı
bekliyor.
İşte, bu benden daha yüce olan bir iş değil midir?
Bana, benliğimden daha yüce bir nur, bir ışık süzmesi inmişse
ve saçlarımı okşayıp tenimi ışıldatıyorsa,
ben kimim ki onu karanlığa gömeyim?
Kimim ki bu yüceliği reddedebileyim?
Kayıt Tarihi : 5.10.2025 14:52:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Seneca okudum...Dedim ki bundan sonra erdemli olacağım...sabah uyandığımda yine çok yorgundum...ben de bunu yazmaya karar verdim...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!