Tanık! Şiiri - Birdal Erdoğmuş

(’BEN YALAN VE HİLELERİNİZLE BAŞ EDEMEDİM BU BANA DERT OLDU/BENDE SİZE BOYUN EĞMEZİM BU DA SİZE DERT OLSUN’)

SEYİT RIZALARIN ANISINA...

/Herkes sanığıydı kendinin ve tanığıydı! ..
herkes yaşamakla suçluydu! ..
çünkü hayat, herkesin kendi kendini
yaşayarak öldürdüğü bir cinayetti! ../

acıtsa da kalbimi-
bir kez daha giyinsem hükümlü çocukluğumu...

büyük harfle başlayan illegal aşklarla-
otursam yine sanık taburesine, kaçak özlemlerin...

beni hiç anlamadınız oysa! ..

her yolculukta yetim kaldım bir zaman...
her aşkta ayrılık taslakları,
köklerimi unutmadım! ..
yapraklar sallanıp dururken içimde...

kendi düşüne-bilenen bıçak oldum bir zaman-
yarım kalmış bir uygarlıktım-
bu yangın, bu çağ-dışı kalmış yorgun sesimde.
utangaç ve ürkek günlerin buğusunda! ..
tescilli ve çatık kaşlıydı hayat...

beni hep anlamadınız! ..

devrilse de üstüme,
bir hayat yaratmıştım yıkıntılardan!
hep yanlış aşklara kulaç atmış-
bir aşk acemisiydim
aldanmış ve aldatılmıştım! ..

beni anlamadınız! ..
silahsız neferiydim hayatın
kalabalıkların münzevisi! ..
korkularımı, kayboluşlarımı, boşluklarımı

anlamadınız-
göçebe, dargın kimliğimi! ..
yüzümde biriktirdiğim, gülüşlerimin tenhalığını! ...
hep bir kenara attığınız gözyaşlarımı! ...

nisan’ın unuttuğu bir yağmurdum
yitirilmiş bir an/
açık bir yaraydım, hayatın teninde...

anlamadınız! ..
anlamadınız! ..

sıra dışı ümitlerimi sonsuzluğa kilitlediniz...
bu acıydı ve herkes çekerdi acısını! ..

hepsi hepsi anlatmaktı, kırık dökük umutları! ..
anlatmak gerekirdi yarını olmayan çocukları...
az gelişmiş ve unutulmuş coğrafyaları! ..

beni hep anlamadınız! ..
bu da bana dert oldu...

bende size boyun eğmedim
bu da size dert olsun! ..

(Birdal ERDOĞMUŞ/2006/İSTANBUL)