Taner Pekdemir Şiirleri - Şair Taner Pek ...

Varlığım kaburgamda son ayinlerini tamamlıyor,
Dilimden düşmeyen bir ilahi şimdi yüzün
Söyledikçe perdesi iniyor gözlerimin
Beklerken çüreyen bir ayet gibi kendi ruhumda parçalanıyorum
Özlemim kalbimde yeni bir din doğuruyor
Aldığım nefes beni yaşatmıyor

Bana bir aşk söyle,
Kumaşı dümdüz olsun.
Bi aşk söyle,
Üstüne kanaviçe işlenmiş olsun.
Rengi sararmamış bir aşk söyle bana...
Acılara batmamış,

Egedeyim yüzümü çarşaf gibi serdiğim bir mavide
Rüzgarı ayrı dalgası ayrı bir yonga olan denizin dibindeyim belki de
Şaha kalkmış ırkların içindeyim büyüğün küçüğü yediği bir cehennemde
İrkilmedim diyemem ama nöbette tutmuyorum bundan
Burada saatler yirmi dörtten az artık
Gözüm hep açık başımı arada bir kaldırıyorum

Gök delinsin sevgilim, biçtiğim örsler düşsün birer birer.
Hangi göz dayanır bu ihtişama.
Yapayalnız sokaklar anlatsın çektiklerimi, vücudum haykırsın barındırdığı izleri.
Benden çaldılar sevgilim, benden çaldılar. Hayalim toprağın sonbaharında şimdi.
Günler geçti sevgilim, aylar hatta yıllar...
Vakit işliyor sevgilim çağırdılar beni.

Doğduğunda insan, bedenine hapsedilmiş ruhun farkına varmalı,
Sancılı sanrılar kuşatırken varlığını, aklı nerde bırakmalı,
Özünde yatan çılgınlık yıldızdan mı
Yoksa damarlarını işgal eden topraktan mı
Bilinçte ki gizem çamura olan yatkınlık mı
Yoksa onu besleyen gökyüzündeki milyon parlaklık mı

Duyduğum acıyla, içimde eski bir yaranın dikişi atıyor.
Gidiyorum.
Kelimelerim ateşten gömlekler giymiş,
Dilimde yarım kalmış şarkılarım,
Yüreğime batıyor sustuklarım.
Gözlerinde kestiğim ümitlerim var...

Ayaklarının bastığı yerdir Akdeniz
Ve ben Babilli bir tüccar sana ipek çoraplar örüyorum çaresiz
Gözlerin kendisinden daha büyük bir düşünceyi anlatmaya her başladığında.
Mesela Şems dediğinde bakışların.
Günü toy bedeninden doğuruyorum
Ve bir düzine tay oluyor saçların

Eksiltebileceğim hiç bir şey kalmadı artık
Kaybetmekten korktuğum bir adım bile yok benim
Zamanın bana ait kısmını da önceden bölüştürmüştüm
Ölüm bile uğramaz gibi geliyor artık
Ne gündüzde varım ne gece eskisi gibi
Savrulmaya yüz tutmuşum,

Hücrelerin birer birer yok oluşunu anımsatan sallantılar mı derin boşluklar yaratıyor ruhumda
Yoksa kaybolan şeylerin peşine mi düşüyor beynim
Aklım yolculuğunu neye göre başlatıyor,
neye göre bitecek bu serüven.
Var olmanın dayanılabilir bir hafiflik olduğuna inandığı için mi doğmayı seçti insan
Dayanılmayacak kadar ağır olduğunu kabul etmesi inancını kaç yaşına getirir

İstasyonlar yaratan ermişin çığlıklarıyla ruhumu avuttum.
Kulaklarıma değdi bir yerden bir yere giden düşleri.
Yalnızlığın azametini ilmek ilmek dokurken parmak uçlarım,
Ütopyası denizsiz olur muydu alabalığın?
Kirpiğime sıkıştırdım bütün sözcükleri..
Kırpmamak için gözlerimi,