Tahribat Şiiri - Ruken Erbay

Artık yoksun.
Ve ben —
senden yoksul bir suskunlukla çoğalıyorum.

Bir yanım kırgın,
bir yanım küskün,
bir yanım hâlâ aşkın dibinde,
gözleri açık uyuyor.

İstanbul sokaklarını dinliyorum.
Geceyi parçalayan
yorgun ayak seslerinde
ihanetinin yankısı.

Can dostum...
özledim.
Ama bir yerlerde,
kırgınlığım çökmüş kalıyor
sessiz bir köşeye.
Ağlıyor.
Her gece.
Durmaksızın.

Bıraktığın tahribat,
dinecek gibi değil.
Ne rüzgâr silebiliyor izini,
ne zaman yumuşatıyor sesini.

İçimde…
sevgine dair tek bir kırıntı kalmamış gibi artık.
Adını bile andığımda,
boşluk yankılanıyor sadece.

Ben —
seninle eksilen bir varlık,
gidişinle derinleşen
bir yokluğun içinde
kendime çarpa çarpa
azalıyorum.