(Şehit Emre Anşin’e)
Kanınla suladın vatanı
Tohum oldun
Yeşerttin bin fidanı
Komşu bilip bu canı
Oynayan çocukları gördün mü
Sen artık çocuk değilsin
Annen çağırdığında değil
Zamanı geldiğinde gitmelisin
Buhran sessizliktir.
Sessizlik, benim içimde dans eden kırmızı…
Isıtır kalbimi,
Yakar ellerini.
Uzaklarda bir düş kurarım
Serüvenlerin başkahramanı sensin
Yorgunum yürümekten
Yorgunum konuşmaktan
Şimdi bırak saatleri
Ellerime bakma
Tutarken bir kalbi dökmez sevgileri
Dilim herkes anlamasın diye yabancı
Oysa en güzel sözü söylemek içindir
Sadece duyabileceklere
Benim içimde bir gemi dumanını üfleye üfleye bağırıyor
Seni her gün gören biriyle konuştum biliyor musun
Sadece anneni sordum
Bir yaz nasıl geçmişti
Hepimizin kum dolu saçlarını okşarken annen
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!