Suzidil Şiiri - Dağlar Özügüç

Bir koca ömrün kölesi oldum
Hayallerimin hiç birini yaşayamadım
Beni sadece yalnız kaldığında hatırladın
Sen beni yalnız gecelerine meze yaptın
İnsan hayatına bir arkadaş illaki bulur
Ama sevdiğine kavuşmak
Çok az kişiye nasip olur
Bende işte o bahtsızlardan biriyim
Ama hüznümle yaşamayı öğrendim
Suzidil zamanla kabuk bağlıyor
Kavuşmak çare olmaktan çıkıyor
Duygusal derinlikten arınmamış hatıralar
Sonunda başa bela oluyor
Acemiliklerimiz çok oldu
Tecrübe denen şey bizde hiç yoktu
Uzlaşma ödün vermekten geçermiş
Sonunda o da oldu
Her şeyi verdik kurtulduk