Susunca Şiiri - Berke Özcan

susunca
susunca konuşmaya başlar asıl insan
susunca dolar taşar dillere kepenk gibi kapanmış her kelime
her hecede daha çok vuku bulur
her cümlede daha çok yokluğa savrulur
savrulan sadece kendi olsa yine iyidir belki
o ana kadar hissedilen her duygu ayrı taraflara
yiyilip içilmiş tüm hububat serçelere pay edilecek şekilde semaya
konuştuk
konuştuk anlamlı anlamsız
hiçbir baltaya sap olmayacağını bile bile günlerce konuştuk
sap oldu olmasına ama baltası yok
kesemedi bağlarını ucu
sustukça söylüyorum bunları
görüyorsun ya çığlık çığlığa susuyorum
bas bas çenemi kapıyorum
en sessiz nidalarla haykırıyor yine de sana yar olamıyorum
isterdim yar olmak semavi hayatına
her aklıma geldiğinde dizeleri bozduğun gibi
benide bozsan ilahi sonlarda
o sonlarda milyarlarca parçaya bölünsem de savrulsam bende serçelere
nasıl susmak bu allah aşkına konuşsam bu kadar laf edemem
doğru ya
insan en çok sustukça konuşuyor, en çok acıyı hiçbir şey hissetmezken çekiyor