Sustum. Çünkü Konuştukça Daha Çok Kırıldım

İnsan bazen susmayı öğreniyor… Konuştukça anlaşılmamaktan, içini döktükçe hafife alınmaktan, ne hissettiğini söyledikçe suçlu gibi hissetmekten yoruluyor. Ben de öyle öğrendim susmayı. Önce kelimelerim azaldı, sonra umutlarım… En son da güvenim bitti. Çünkü ne zaman kalbimi açsam, biri çıkıp daha derine dokundu. Ne zaman “canım yanıyor” desem, “geçer” deyip geçtiler. Oysa bazı şeyler geçmiyor… Sadece alışıyorsun, sadece sessizleşiyorsun. İçinde bir dünya yıkılırken, dışarıdan hâlâ sağlam görünmeye çalışıyorsun. Çünkü güçlü olman gerektiğini söylüyor herkes. Oysa kimse, güçlü durmaya çalışırken içimde kaç kez dağıldığımı bilmiyor. Bu yüzden sustum. Çünkü artık anlatmak istemiyorum… Bilen sormadan anlasın istiyorum. Ama kimse bilmiyor. Herkes sadece dışımı görüyor, içimdeki enkazı gören yok. Ve ben artık kırılmamak için değil… Daha fazla parçalanmamak için susuyorum.