Sustum Ama İtaat Etmedim Şiiri - Haydar ...

Bir gün sustum...
Korkudan değil,
Sözümün kime değeceğini bilemediğimden.
Çünkü bu ülkede
Zalim de mazlum kılığına bürünüyor artık,
Cellatlar adaletin cüppesini giyip
Hüküm kuruyorlar!

Haykırdım aslında —
Ama boğmak isteyenler sadece iktidar değildi.
Sözde muhalefet de susturulmamı istedi,
Çünkü ben herkese rağmen
Doğruyu söyledim!

Ceza verdiler:
Sahte belgelerle, kurgulanmış ifadelerle...
Şahit dedikleri çıkar ortağıydı,
Bilirkişi dedikleri
İktidar müteahhidinin akrabası,
Hâkim ise
Kimin evinde misafir, kimin cebinde vekil adayıydı.

Bu muydu adalet?

İşte tam da bu yüzden
Yargılanması gereken,
İsyan edenler değil
Sustukça suç ortağı olanlardı!

Bir suskunluk yayılıyor şehirden köye...
İnsanlar birbirinin yüzüne değil,
Ayakkabısına bakıyor artık.
Çünkü göz göze gelmek bile
Bir sorumluluk yüklüyor omuza.

Ama herkes başını eğmiş —
Çünkü başını kaldıranların kaderi
Ya sürgün, ya zindan, ya da mezar!

Muhalefet lideri çıkıyor kürsüye:
“Bu ülkede adalet yok” diyor.
Peki senin belediyende
Yolsuzluğu ifşa eden memur
Niye hâlâ içeride?

Ben bir ara sustum evet...
Ama o suskunluk bile
Suç sayıldı bana,
Çünkü sessizliğimde
Sisteme ait olmayan bir isyan büyüyordu!

Yalnızdım evet,
Ama onurluydum.
Çünkü ben,
Kirli düzenin teklif ettiği her "sessizliği" reddettim.
Sustum ama itaat etmedim!

Ve şimdi haykırıyorum:
Eğer bir gün gerçekten adalet gelecekse,
İlk sanık sandalyesine
Zalim değil, susan oturtulmalı!