Sustum Şiiri - Adem İrhan

Yâre söylenecek çok sözüm var da
Gözlerim gözüne dalınca sustum
Sözler oluk oluk dilden akar da
Çatıp kaşlarını bakınca sustum

Çare bekler iken gönlün telaşı
Başladı sözlerin dille savaşı
Uslanmaz pınardı gözümün yaşı
Gözümden gönüle akınca sustum

Sönsün diye aşk oduna buz koydum
Kanattığı her yaraya tuz koydum
Yüreğime küllenmemiş köz koydum
Ateşi dilimi yakınca sustum

Yürekte çağlayıp coşmuştu oysa
Gönülden gönüle göçmüştü oysa
Cümleler ummanı geçmişti oysa
Heceler kıyıya vurunca sustum

Konuşmadım dil üstüne kor düştü
Cümlelere ayrı ayrı yol düştü
Sus deyince kanat düştü, kol düştü
Kolum kanadımı kırınca sustum

Gül, ‘’sevdanı söyle’’ dedi bülbüle
Kendi lisanıyla söyledi güle
Müebbet ceza mı verdin bu dile
Hâkimdin, kalemi kırınca sustum

Dilimde sözlerin hasarı kaldı
Yüzümde bakışı nazarı kaldı
Söylenmemiş sözün mezarı kaldı
Kalbime kabrini kazınca sustum