Sustum... Şiiri - Mehmet Tunçer

Yıllar öncesi..
Sanırım bir akşamüzeri
O şehir yalnızlığına kavuşmadan
Sokaklarında çocuklar
Evlerinde mutluyken insanlar.
Yüreğin buza kesti
Yüreğinde duygular
Dilinde sözcükler sustu…
Dedin tamam..
Gözlerinde gözbebeklerin dondu
Yüzünde gülümsemelerin
Teninde benlerin
Çenendeki gamzen dondu…
İlk o zaman ak düştü saçlarına
Düşlerin… Hülyaların…
İçindeki esintin sustu…
Önce derinden bir sızı sardı bedenini
Kolların takatsiz kaldı
Elinde parmakların dondu
Kalemin sustu…
Ve sen kelebek ömrü biçip ömrüne
İlk günahını işledin diye
Damarlarında kanın dondu
İçindeki sevda çiçeklerin sustu…
Sustun… Sustunnnnnnnnnnnn…
Sustun da ne oldu?
Şiirler yine yazılıp okundu
Şarkılar yine çalınıp söylendi
Sana inat..
Tenler okşandı
Dudaklar öpüldü
İsterik bedenler yine yoruldu…
Çatındaki serçeler
Böcekler, arılar
Bak işte dünya gümbür gümbür…
İşte hemen hemen şimdi..
Say ki;
Yanındayım, yanı başında.
Saçlarında dolaşan tarak değil parmaklarım.
Su değil yüzünü yıkadığın nefesim.
Sen içimde dolaşan kadın
Haydi..
Sesinin yettiğince…