Sustal Yankı Şiiri - Hatice Güzen

Bir soluğun çeperinde
gölgeye çekiliyorsun.
Adın, suskun harflerle
kendi karanlığını kazıyor.

Dilinin ucunda
çatlamış aynalar sarkıyor,
karanlığa eğiliyor
tek tek gözlerinden.

Gözümde kıvranan
bir gölge miydin sen?
Yoksa, ruhsuz bir hatıranın
çamura gömülen
son yankısı mıydın?

Gözlerine sinen sessizlik
ışığı yutuyor,
dönüyor içinde-
neye çarpsa, siliniyor.

Bilmeden
bir duvarın içinden
sızıyor zaman.

Kırılmış bir suskunluksun:
eğilmiş bir gövde,
kurumuş bir çağrı.
Ayinsiz bir susuşta
usulca kendine sarkıyorsun.

-------

Açılmayan kapıların ardında
kendi nefesini izliyorsun şimdi.
Çökmüş bir geçmişin
yüzsüz aynası oldun.

Her suskunluk
bir hatıra değil-
koparılmış kanatlı sezgiler dolaşıyor sende.

İniltisiz bir düşsün artık;
gözkapaklarında sızıyor zaman.
Hiç doğmamış bir seni
gömmeye çalışıyorsun içinden.

Dilin-
çatlamış bir yemin,
sesi kesilmiş.
Dudaklarının kıyısından
karanlık toprağa dökülüyor sessizce.

Göğe dönmüyor yüzün.
Sönmüş bir yıldızın yerini
yalnızca kalbin biliyor-
içinde hâlâ çınlayan
o unutulmamış suskunluktan.

Yankı sustu-
kalan neydi senden?

Hatice GÜZEN