Bir Tek Şeyi Anlatamadım Sana

Ben seni severken, hayatımdaki her karmaşanın içinden seni ayıklayıp temiz bir yere koydum;
Günüm nasıl geçmiş olursa olsun, kalbimin bir köşesi hep sana açıktı,
Kırgınsam bile içimde seni kırmamak için sustuğum cümleler biriktirdim,
Ama sen, o sessizliğimi ilgisizlik sandın,
Ve her defasında içimde biriken sevgiyi değil, geciken mesajları gördün.
Ben bir yerlere yetişmeye çalışırken değil,
Yetiştiğim her yerde seni düşünürken vardım sana.
Bir gün boyunca çabalayıp, yorgunlukla eve dönerken bile
Aklımda yalnızca “ona da vakit ayırabildim mi” sorusu vardı;
Ama sen, bana çabamı değil, geç kalışımı hatırlattın.
Ben hiçbir zaman mükemmel olmadım,
Ama sevgim hep dürüsttü, içtendi, saklanmadı.
Belki günüm kalabalıktı, ama kalbim sadece sana açıktı;
Sen bunu bilmedin… ya da bildin ama görmek işine gelmedi.
Seni aradığımda açmadığın telefonu mazur gördüm,
Çünkü sevgi, anlayışla büyür dedim kendime;
Ama aynı anlayışı sen bana göstermediğinde
O sevgi birden yük gibi ağırlaşıyor insanın üstünde.
Bir insan en çok, en çok sevdiği tarafından yok sayıldığında yoruluyor,
Ve ben, senin sessizliğini haklı görmeye çalışmaktan
Kendi sesimi duyamaz hale geldim.
Ben sana hiçbir zaman “neden böyle yapıyorsun?” diye hesap sormadım,
Ama sen her seferinde imalı cümlelerle, kırıcı tavırlarla
Kalbime benden habersiz yargılar giydirdin.
Oysa ne zaman üzerine konuşsak,
Ben değil sen küser oldun,
Ve ben hep “onu kırmayayım” diye sessiz kaldım.
Ama ne tuhaf…
İnsan birini kırmamak için sustukça
Bir bakıyor ki, en çok kendi içine bağırmış.
Seninle güzel şeyler biriktirmek isterken,
Her güzelin sonunda bir eksik hissettirdin bana.
Çünkü sevgiyi birlikte büyütmedik;
Ben çabaladıkça sen geri çekildin,
Ben adım attıkça sen küskünlüğe sarıldın.
Şimdi ne sana kızgınım ne de tamamen kırgınım…
Ama yorgunum,
Ve belki de ilk defa,
İçimden sana kendimi anlatmak gelmiyor.