Özgür degiliz hicbirimiz.
Cünkü cani cekisen insanligimiz,güdülerimizin himayesinde nefes aliyor.
Unutturulan birseyler oluyor, bize bildigimiz gercekler.
Gözlerimiz kör, kulaklarimiz sagirmi? yoksa
Düsündügümüzle, yasadigimiz arasindaki ucurumdan yuvarlanan hiclikleriyiz,bosluklarinda hayatin.
Ihanet ettiklerimiz acaba kendimiz degilmiyiz?
Ihanet ettiklerimiz neler o halde,güya sosyal hayvanlariz birde üstelik.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Kaderci bir toplum olarak yetiştirilmenin acısını çekiyoruz.
Kadere inanıp hayatımızı değiştirmek için en ufak bir adım atmıyoruz.
Kaderci olmak bizim suçumuz mu! Bizi yetiştirenlerin mi!
Sayın Umut Pekin şiiriyle bizi bu gerçeklerle yüzleştiriyor.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta