Suskunluk Şiiri - Selver Güvercin

Hiç farkında değildi
O kadar kalabalığın içinde
O kızın saçlarına takılmıştı gözleri…
Bazen fark ediyordu üzerindeki
Hiç yabancı olmayan göz izlerini
Bir zaman sonra çarpıştı bakışları
Dudaklarında gülümseme kıvrımı
Yanaklarında kızarmış gamze çukurları
Sessiz sessiz baktı
Önce birisi; sonra diğeri
Sustular, bakıştılar, gülümsediler
Ne biri, ne diğeri sevdiğini söylemediler…
Suya yazı yazmaktan daha mı zordu
O iki kelimeyi söylemek
Seni seviyorum demek
Ya da ben de seni demek…
Sustular, sustular, sustular
Yine sustular, yine sustular
Ve
Doğan güneşin gölgesini heceledi
Gölgede yazanı heceledi
Seni seviyorum, seni seviyorum
Seni seviyorum, seviyorum seni
Gel gör sadece onlar değil
Hiç kimse duymadı…