Suskunluğun Manşetleri

Özlemek, ölmekten iki harf fazla diyordu haber bültenleri,
Manşet manşet basılıyordu yokluğun iç yakan sessizliği.
Yalnızlık sayfalara sığmıyordu, Gözyaşıyla siliniyordu mürekkep lekeleri.

Adını anmak bile suç sayılıyordu,
Sesini duymak ise mahkûmiyet. Kalbimde yankılanan her hece,
Bir ömürlük delildi sevmeye dair.

Geceler, boynu bükük cümleler gibiydi, Uyku bir türlü razı olmadı vedaya.
Ve sen…
Sen her zamanki gibi yoktun.

Elim yüreğimde, dilim dudağımda kalıyor, Sözcükler adeta kıvranıyordu dudaklarımda.
Medceziri yaşıyordu istemsiz kalp atışlarım,
Titrek bir mum alevi çıplaklığında.

Utanıyordu, utanmayı hâlâ bilen vicdanım.
Yılanın deri değiştirişiydi,
Yerini başkalarıyla doldurma çabam.

Oysa… En çok sana yakışıyordu aşk.
Bir gülüşünle yeşerirdi baharlar içimde, Şimdi kuraklıkla sürüyor bütün mevsimler.

Kapımı çalan her hatıra,
Senin adını fısıldıyor usulca.
Ne zaman bir kalbe dokunsam,
Ellerim seni arıyor gizlice.

Bir adım atsam, yol seninle kesişiyor,
Bir nefes alsam, kokunla doluyor hava. Sensizlik, üzerime giydiğim en ağır yük, Taşıdıkça eziliyorum…
Yine de çıkarmaya kıyamıyorum.

Kendimi çoktan unuttum ben,
Senli zamanlarda kaldım bir başıma.
Bir fotoğraf karesinde durmuş gibiyim,

Her şey geçiyor…
Zaman bile kendinden bağımsız
Bir sen geçemedin yüreğimden
Bir sen silinmedin dilimden.

Bir seni unutamadım ben,
Birde gözlerini.
08.05.2025 18:22