Suskunluğun Gölgesi Şiiri - Hatice Güzen

Ağla şimdi,
mutluluktan-
ıslansın içimde gizli toprak;
bilirim
hangi sessizlik taşar
bir yüreğin en kırılgan kıyısından.

Bir kuş geçer ansızın
göğün en ince telinden,
kanadında senin gülüşün-
duyamam sanma.

Yükselir iç sesin,
adı konmamış bir dua gibi.
Anmasam da seni,
duyarım
gözkapaklarımın iç kıyısında
aynı kırık ezgiyi.

Çünkü bazen
bir damla sevinç,
bir ömürlük suskunluğa denk düşer.
Ve ben buradayım-
duyamam sanma.

Bir sabah,
rüzgarı içime çekerken
gözlerim deniz olur,
her damla
adını taşır sessizce.
Geçer zaman-
ama hep aynı yerden
yankılanır eksik sesin.

Savrulur yelkenim
sözcüklerin fırtınasında;
her eksik hece
en derin suyu bulur.
Sana döner
hiç susmayan
dip akıntılarından.

Ağla şimdi.
Gör ki ben
yalnızca duymuyorum;
içimde
her susmuş gövde
sana benziyor.

Ve dünya dönüyor
eksik bir sesle-
ben suskunluğun
gövdesiyim artık.
İçimde
hep seni arıyor zaman.

Hatice GÜZEN