Suskunluğumun Yankısı Şiiri - Yaren Atalar

Suskunluğumun Yankısı

İçimde bir şehir var,
ne bir haritası kaldı, ne bir adı...
Yolları çatlamış, kaldırımları ağlıyor.
Duvarlarında yıllar öncesinden kalma çığlıklar…
Her sokağı, unutuşla mühürlenmiş birer mezar.
Hatıralar, camları dökülmüş evlerin zemininde sessizce sürünüyor.
Ve senin ismin kadar paslı tabelalar
geceye saplanan bir yalnızlığa çıkıyor.
Kuş uçmaz, kervan geçmez;
gökyüzü bile arkasını dönmüş bu şehre...

Bu şehirde,
suskunluk bilmediğim bir dilde konuşur.
Başımın içi yankılarla dolu bir boşluk gibi,
kendi sesimle kavga ederken
boğazımda tıkanan sözcükler
bu gece yine içime ateş gibi yanarak akıyor tüm kelimeler.

Ah yar...
Ben seni içimde gömdüm.
Toprağını ellerimle kazıdım.
Çıplak ellerim kan revan içinde kaldı.
Mezarlık gibi soğuk,
içimde seni sarmalayan o mezar taşları kadar sessizim bu gece.

Başucumda yanıp sönen hayallerim var,
bir mum gibi tükenen sabrım...
Bir şehir kadar sessiz,
bir mezar kadar suskun.
Yoğun bakımdaki hasta kadar halsizim, takatsizim.
Yine de ismin aklıma gelince
sülfür gibi yakıyor ciğerimi, darmadağın ediyor
ve ben, bu yanık kokusunu içime çekmekten
vazgeçemiyorum bir türlü...

Adım bile benden kaçtı bu gece,
dudaklarımda sadece senin ismin kaldı.
Bir paslı bıçak gibi dilimi kesen,
beni boğazıma kadar kana gömen ismin...
Sesini özlerken,
sana sövdüğüm kadar kendime de küfrediyorum artık.
Kendi küllerimde savruluyorum, kayboluyorum,
Bu şehir kadar yalnızım, bir kefen kadar beyaz,
çünkü kimse beni diri diri gömdüğünü fark etmedi.

Sana dokunamadığım,
sesini duyamadığım her gece,
kendimden biraz daha eksiliyorum.
Varlıkla yokluk arasında sürükleniyorum,
kendi suretime bile bakamıyorum artık.
Sana attığım her adımımda bir mezar daha kazıyorum içimde,
ve yine de senin sessizliğinle besleniyorum...

Bu iç savaşta,
kendi çığlığım bile duvarlarda kaybolmuş, yok olmuş...
Sadece senin suskunluğun kalıyor,
gece kadar derin,
yara kadar gerçek,
kapanmayan bir lanet gibi üstümde.
Beni her nefeste sana mahkum eden,
beni bana bile düşman eden suskunluğun;

Sen sustukça ben kendimi gömüyorum,
her cümlesizliğinde biraz daha ölerek.
Ve bu ıssiz şehirde tükeniyorum her geçen gün seni bekleyerek Çık gel ALLAH için