Suskunlugumun Kabesi Şiiri - Yaren Atalar

Suskunluğun Kâbesi

Ey yokluğumun sahibi,
ey sessizliğimin kıblesi,
ey kalbimin suskun mabedi,
ey içimdeki çölün gölgesiz güneşi,
ey harfsiz duamın tek muhatabı,
ey geceyi örtü, yıldızı mühür kılan,
ey taşın kalbine sabrı, ateşe sabahı yazan,
ey yankısızlığımın yankısı,
ey varlığımda en gizli yokluk, yokluğumda en gerçek varlık...

Ben çağırmadım, sen çağırdın;
ben sustum, sen sustukça çoğaldım.

Sözlerim, karanlıkta yolunu kaybetmiş kuşlar gibi dağıldı,
her harf kanadı kırık bir serçe olup düştü boğazıma.
Ben sustukça, içimde bir mezarlık büyüdü;
taşsız, isimsiz, fakat binlerce dilsiz çığlıkla dolu.

Her suskunluk, kalbimin avlusuna dikilmiş siyah bir sütundu.
O sütunlar göğe yükseldikçe,
ruhum gölgesini bırakıp çıplak kaldı.
Nefesim bir ezan gibi çınladı içimde,
ama yetim bir göğün sessizliğinde kayboldu o ses.

Orada söz yoktu;
ama sözden keskin hançerler gizliydi.
Orada ses yoktu;
ama sessizlik, çığlığın en çıplak hâliydi.
Bir damla gözyaşı,
okyanusu taşıyan bir testiydi gözlerimde.
Bir bakış,
karanlığın ortasına bırakılmış yanık bir kandildi.

Suskunluğum bazen bir nehir oldu;
gizli yatağında kayboldu, taşlarını yuttu.
Bazen bir çöl oldu;
adımlarımı kumların bağrında gizledi.
Bazen bir dağ oldu;
dizlerimi kanatan sert bir kaya.
Ve ben her defasında aynı kapıya vardım:
suskunluğun Kâbesi.

Anladım ki,
dudakla edilen secde gölge gibidir;
asıl secde, kalbin sessizliğe kapanmasıdır.

Çünkü suskunluk,
gülün gölgesine sinmiş sırdır,
bülbülün ömrüne gizlenmiş yangındır,
ateşle kül arasında saklanan aşktır.

Ve ben öğrendim ki,
en büyük teslimiyet,
bir kelimenin eteğinde değil;
kelimesizliğin kıyısında,
yankısız bir duanın içinde,
suskunluğun Kâbesinde yakılmaktır.

Orada ben yoktum,
sen vardın.
Orada zaman yoktu,
aşkın sonsuzluğu vardı.
Ve ben,
her secdede biraz daha eksilip,
her susuşta sana biraz daha kavuşarak,
suskunluğun Kâbesinde
yokluğunda var oldum.

Ey suskunluğumun kıyamı,
ey aşkın en derin yangını,
ey kelimesiz duamın secdesi,
ey varlığımdan süzülen yokluğun sahibesi...
Sen sustukça ben çoğaldım,
ben sustukça sana vardım.
Ve nihayet öğrendim:
Bütün yolların vardığı son kapı,
suskunluğun Kâbesiydi.