Suskun sokakların yurdu Hınıs

Bir garip suskunluk çöker Hınıs’a, 
Ne rüzgâr bağırır ne duman savrulur. 
Çatlamış yüreklerin harman yeridir bu toprak, 
Her adımda bir çaresizlik yankılanır.

Kilisederesi bile sessiz akıyor, 
Sanki su bile dilini yutmuş. 
Kadınlar geceye gömüyor gözyaşını, 
Adamlar gururla susar,
çaresiz  utanır konuşmaya.

Yasak sevdalar gizlenir gözbebeklerinde, 
Adını anmak bile günahtır bazen. 
Ama gönül bu, ne dağ dinler ne yasak, 
Sever de anlatamaz, yanar da gösteremez.

Çocuklar, yırtık ayakkabılarla kovalar
düşlerini, 
Bir soba etrafında üşür bütün bir gelecek. 
Okul yolu uzaktır, umut daha da uzak, 
Devletin kalemiyle değil, kaderin eliyle yazılır kader.

Ve biz, ötelere yazılmış yüreklerle yaşarız, 
Ne şehirli sayılırız ne köylü, 
Bir garip arada kalmışlık bizim alın yazımız. 
Ama bil ki sevdamız da, başkaldırımız da içimizde dimdik durur.

Çocuklar, annesinin yorgun ellerinde büyür, 
Babasının bakışlarında saklı tüm ömür. 
Bir dilim ekmek gibi bölünür umut, 
Ve her lokmada sessiz bir dua dökülür.

Sevda mı? 
Sevda bu toprakta haramla helal arasında, 
Bir el uzansa dokunmaya, 
Bir el çekilir yasaktan yana.

Ve biz, gülüm, 
Dağlara küsmüş rüzgâr kadar içli, 
Gurbetin gölgesinde memleket kadar suskunuz. 
Her göz göze gelişte bir isyan büyür içimizde.

Bir gün belki, 
Bir gün bu sessizlik haykırış olur, 
Bir gün aşk, suç değil, hakkımız olur, 
Ve o gün, adını ezan gibi okurum semaya...

İşte böyle gülüm… 
Bu toprakta sevmek bile devrimdir, 
Adını fısıldamak bile şiirdir, 
Ve susmak… 
En gür haykırıştır bazen.
                    MB