Suskun kalbimin mezarı şiir depresif drama

🖤 Suskun Kalbimin Mezarı

Gözlerimde sönmüş bir umut var artık,
Bir zamanlar gökyüzü kadar berrak,
şimdi küllere karışmış.
Kelimelerim bile beni terk etti bir bir,
Sanki dilim bile yaşamak istemiyor
bu sessizliğin içinde.
Bir yanım hâlâ dua eder mahzun bir hâlde,
Diğer yanım çoktan gömülmüş gecelere.
Gülüşlerim yalan, nefesim yarım,
Kalbim mi? O çoktan sustu… sessizliğine gömüldü.
Yalnızlığın soğuğu sarıyor damarlarımı,
Kendime bile yabancıyım bazen.
Bir aynaya bakıyorum, tanımıyorum yüzümü,
Kimim ben? Belki de yaşarken ölenlerdenim…

Kalbimde bir mezar taşı gibi kazılı adın,
Silinmez… ama her dokunuşta canımı yakar.
Ve ben,
Her sabah yeniden ölmenin provasını yaparım.
Rüzgâr bile dokunmaz artık pencereme,
Korkar belki, içimdeki boşluktan.
Bir mum yanar köşede titrek bir umutla,
Sanki o da biliyor: birazdan söneceğini.
Yastığım, dert ortağım olmuş gecelerden,
Her gözyaşımda biraz daha çözülüyor dikişlerim.
Kalbim yama tutmaz artık,
Çünkü ben kırıldıkça, dünya susuyor.

Zaman bile geçmiyor bu odada,
Saatler donmuş, nefesim kadar yorgun.
Bir adım atsam yankılanıyor yalnızlığım,
Bir dua etsem, gökyüzü sağır kalıyor.
Ve ben hâlâ bekliyorum…
Ne olduğunu bilmeden,
Kimin döneceğini umarak,
Belki de sadece kendimi
bulmak için kayboluyorum.
Bir gün dedim kendime:
“Yeter artık… sus.”
Ama kalbim dinlemedi,
O hâlâ adını fısıldadı karanlığa,
Bir gün döner gibi… bir gün sever gibi.
Aynalarda yokum, gölgemde ben değilim,
Ruhum başka bir bedende sürgün.
Ne yapsam eksik, ne yaşasam yarım,
Belki de ben, tamamlanmamayı seçtim.

Bir dua gibi sızıyor içimden kelimeler,
“Rabbim…” diyorum, “beni biraz unut.”
Çünkü bazen yaşamak bile fazla geliyor,
Ve ölüm bile teselli olmuyor artık.
Gözlerimi kapatıyorum,
Belki orada biraz huzur bulurum diye.
Ama sessizlik bile bağırıyor içimde:
“Sen artık hiçbir yere ait değilsin…”
Ve şimdi sustum…
Artık ne gözyaşımın sesi var,
Ne kalbimin çarpacak hâli.
Bir sessizlik çöktü üzerime,
Bir mezar taşından daha ağır.

Yalnızlıkla dost oldum nihayet,
O beni anladı, ben onu.
Karanlık sarıldı omuzlarıma,
Sanki “Hoş geldin” der gibi.
Geceler bitmiyor,
Ama ben alıştım bu sonsuzluğa.
Her yıldızda biraz umudumu gömdüm,
Her doğan günde biraz daha öldüm.
Ve bil ki,
Ben artık ağlamıyorum…
Çünkü gözyaşı bile yorulurmuş,
Kalbim kadar sessiz,
Ruhum kadar ölü olduğunda.