Süleyman ve Belkıs Şiiri - Hamdi Bağcı

Efsunlu bir zamanı fısıldar her sonbahar bana;
Hazreti Süleyman’ın,
dünyanın bir daha duyamayacağı sazlarla
Belkıs’a söylediği şarkılar gelir kulağıma—
Her yüzyılda bir kez…
Ve ben yine yaşarım bunu.

Süleyman, o şarkılarla aşık etmişti
Dünyada güzelliğin onla şekillendiği
Saba Melikesi Belkıs’ı;
dağların burçlarına benzeyen
görkemli duvarlar örmüştü aşkına.
Bin bir rengin birbirine karıştığı
bir sonbahar öğlesinde
uçacakmış gibi duran dağların arasında
yaşandı o masal.

Binlerce tınının bir musikiye,
bir musikinin bir tek aşk sözüne dönüştüğü
o büyülü vakitte
söyleniyordu Belkıs’a o sazlar,
o tamburlar, o teller…
Ve insanın başını döndüren,
dünyaya ağır gelen bir güzellik akıyordu gökten.

Camdan yolları olan şehrin sultanı Belkıs…
Sular, camların altında tek katmanlı bir sır gibi akardı;
mozaikler, her biri ayrı bir hülya,
ayrı bir sevda taşırdı renginde.
Suların üzerinde yürüyen narin bir varlık gibi
başka bir âlemden gelmişti Belkıs,
ve şehir onun adımlarıyla yeniden şekillenirdi.

Belki de Süleyman’ı aşka düşüren
o narin yürüyüşüydü
camdan yolların üzerinde…
Kim bilir?
Cinler ve insanlar hayranlıkla izlerdi
Süleyman’ı mı daha çok,
yoksa Belkıs’ı mı?

Söylenen şarkılar mı güzeldi,
yoksa o şarkıların sebebi mi?
Belki de dünya, milyon yıldır
öyle bir sesi tekrar duymadı.
Aşkın acısını, sızısını, zevkini, görkemini
bir arada taşıyan bir şarkıydı o.
Bütün şarkılar bugün hâlâ
onu aramak için söylenir.

Süleyman’ın mızrabı dokunmadan
teller kendiliğinden inlerdi;
davullar vurulmadan çalardı;
binlerce nefes aynı anda
ilahi bir frekansta birleşirdi.
O gün duyduğumuz ses
dünyaya ait değildi—
başka bir âlemden geliyordu.

Ve ben…
Ben de oradaydım.
Ne Asaf’tım, ne devlet adamı;
ne köleydim, ne savaşçı.
Kimse beni görmedi,
ama ben iki gözle onları seyrettim,
iki kulakla o musikiyi duydum.

Yıllar, çağlar geçti...
O gün hiç geçmedi.