Süküt Ormanı Şiiri - Seyrani Göl

İçimde büyüttüğüm bir orman var,
adını koymadım önce
sadece sustum.
Ne zaman konuşmak istesem
dallarına dolandı sesim,
geri döndü boğazıma.

Sükûtla yeşerdi bu orman,
her sustuğumda
bir yaprak daha çıktı
gönlümün kıyısında.
Kelimeler,
gölgelerde saklandı.

Kimse bilmedi,
ben ne çok konuştum susarak.
Ne çok haykırdım
duymayan yüreklerin duvarına çarpa çarpa.

Sükût bir örtü oldu sonra,
ne kadar sarsan da
yerinden oynamayan bir örtü.
Anlatamadıkça büyüdü içimde
bir gölge gibi,
bir sır gibi,
bir yalnızlık gibi…

İçimde bir orman var artık.
Adım attıkça,
çıtırtısını duyuyorum
kırık dalların.
Geçmişin izleriyle
örtülü toprağında yürürken,
her sessizlik
yeni bir iz bırakıyor bende.

Ve kimse fark etmiyor…
Ben her gün biraz daha
içime doğru kayboluyorum.
S.GÖL