Suçluyum hakim bey...

Suçluyum hakim bey...
Evet, gönül mahkemesinde...
Kalbimin en ağır suçlusu benim...
Avukat bile tutmadım...
Çünkü bilirim...
Sevdanın hükmü olmaz...
Sevmenin savunması yazılamaz...

Orantısız sevme sınırını ben aştım...
Sevdim... çok sevdim...
Ölçüsüz... hesapsız...
Yasaların tanımadığı bir aşkla...
Kalbimin zincirlerini kırarak...
Kendi irademle suçumu büyüttüm...

Savunma yapmayacağım...
Çünkü bütün deliller içimde...
Gözlerimde saklı...
Gecelerimin sessizliğinde yankılanan...
Adını sayıklayan nefeslerimde gizli...
Kim inkâr edebilir ki...
Bu kalbin kanıtlarını...

Lakin ağır tahrik vardı...
Bir çift göz...
Karanlığıma ışık düşüren...
Bir gülüş...
Bütün cehennemi unutturan...
Bir söz...
Yalnızlığın duvarlarını yıkan...
Ve ben...
O büyünün içinde kendimi kaybettim...

Kayıtlara geçsin istiyorum...
Çünkü ben yalancı değilim...
Sadece yanılan bir kalbim...
Sevdanın tuzağına düşmüş...
Umudun kurbanı olmuş bir yüreğim...
Beni gerçekten seviyor sandım...
Evet hakim bey...
Tek suçum...
İnandım...

Ve şimdi...
Son sözümü soruyorsunuz...
Söyleyecek tek cümlem kaldı:
“Sevmenin cezası ağırsa, razıyım...”

Hakim kürsüye eğildi...
Salon sessizleşti...
Ve kalem kâğıda düştü...

Karar: İdam.

Ama bilin hakim bey...
O ip boynuma değil...
Çoktan kalbime geçti...

22 Ağustos 2025