Suç Ve Ten Şiiri - Aşk Aşkın Şehri Ordu

Ben seni istemedim.
Tanrı şahidim ama istemedim de diyemem.
Çünkü sen geçerken aklım sustu, ellerim konuştu.
Sana dokunduğum o ilk an, içimde bir şey çatladı.
Sadece arzuyla değil, günahla, korkuyla,
kendi kendini inkâr eden bir aşkla…
Senin tenin değil, benim zayıflığım çıplaktı.
Beni utandıran, senin vücudun değil
onu düşünürken yüzümün kızarmayışıydı.
Gece seninle geçtiğinde
yatağımda iki beden vardı:
Biri sen, öteki kendimden utanan ben.
Sevişmek mi? Hayır. Bu, bir itiraftı.
Dudakların bir mahkeme kürsüsüydü
ve her öpüşmen,
beni ben yapan yalana vurulan bir tokat.
Ama yine de geldim.
Her gece senin yanında kendimi mahvedişimi daha çok sevdim kendimi sevdiğimden.
Ve sabah sen uyurken, ben senin yüzüne değil, tavana bakarak dua ettim:
“Tanrım, bir daha gelmeyeceğim…”
Yalancıyım. Çünkü ertesi gece yine geldim.
Yine diz çöktüm teninin önünde
ve yine kaybettim kendi irademi
sana değil, kendime yenildim.
Aşk