Sual Şiiri - Halil Efe Ayvalı

Sessizliğe yakın bir aşkı kim kurtarabilir ki?
Haykıra haykıra okunan bir romanı kim susturabilir ki?
Benim içimde ki papatya bahçesini kim soldurabilir ki?
Ruhumun yok oluşunu izlerken kim durdurabilir ki?
Bu sessiz çığlıkları işiten bizden başka kim olabilir ki?
Benim kalbimin içinde ki hisleri, kim okuyabilir ki?

Okumak yetermiydi ki?
Sorgu herşeyi çözer miydi?
Lanet mi etmeliydi bu belaya, yoksa boyun mu eğmeli?
Peki içimde ki papatya bahçesi solarken, lale bahçesi ne haldeydi?
Bunca sorgu sual, bizi anlatmaya yeter miydi ki?
Biz kimiz? Kalbim ve ben mi?

Peki ya yaşamak istemiyorsam bunu?
Sen vazgeçermiydin?
Yoksa kanının ve hislerinin son damlasına kadar savaşır mıydın?
Kalbime çapraz giren bu oku göğsümden çıkarmalı mıydı?
Yada o oku kendime daha da saplayıp göz mü yummalı?

Kış geldi. Atkım pekala, peki ya aşkım…
Soğuk poyrazlar üzerine yürümeli miydi?
Belki de yüreğimde ki isim ile ısınmalı, veya o isim ile ölmeliydim.

Peki… Bu bir cenk ise, galip taraf kim olacak?
Ben artık içimde ki savaşları sayamazken, bu savaş kimin yararına olacak?
İçimde ki yemyeşil orman, bu seferde mi yanıp sararacak?
Hangi selim duygu var ki beni besleyen?
Yoksa beni besleyen bir şey kalmadı mı?
Ondan mı bu sorgu sual?
Bu ayaz artık iliklerimi dondurmaya başladı…

Peki yasıma ne oldu?
Yalan sohbetler, gülücükler, arkadaşlıklar, dostluklar, sevgilim…
Her biri mi biliyor yoksa hiçbiri mi bilmiyor?
Bu yas neden durmadan hilaf neşemin ardında saklanıyor?
Neden içeriden içeriden yüreğimi bıçaklıyor?

Daha güzel bir soru buldum.
Ben neden bunları yazıyorum? Kime yazıyorum?
Başkalarına anlatamadıklarımı bu sefil sözlere mi anlatıyorum?
Kendime mi anlatamıyorum? Öyleyse neden kendimden kaçıyorum?
Niye kader her cilve yaptığında ben inanıyorum?
Sonunun ızdırap olduğunu bile bile…