Su Acır mı? Şiiri - Ümit Uzunhasanoğlu

Henüz seni sevmemişken,
Aç yatan çocuklar yaşardı, pırıltılı kentlerde.
Henüz göğüsleri çıkmamış,
Bıyıkları terlememiş,
Çocukların hayalleri satılırdı,
Bazen de hayatları.

Görürdük, bilirdik,
Gözümüzü kapatır, aklımızı tutardık.
Yok… Sayınca, dinmezdi ki, kanaması hayatların.
İzleri çok geçmişten gelen,
Ruhlarımızı delen,
Hala bir parça kalmış kırıntılarıydı,
Sıkışmış vicdanların.

Henüz seni sevmemişken,
Çocukları öldürülen anneler,
Anneleri öldürülen çocuklar vardı,
Son kez sarılmak,
Son kez koklamak,
Yasını tutmak yasaktı.
Oysa son nefesinde,
Her anne çocuk,
Her çocuk çiçek kokardı.

Görürdük, bilirdik,
Sesimizi, nefesimizi tutardık.
Kalabalık gülüşleri sevmeyenler,
Karışan gözyaşlarından da korkardı.

Bilirdik, onlar da bilirdi ki;
Karışan gözyaşları, daha derindir mutluluktan.
Geceler, sabahlardan,
Vedalar, kavuşmalardan, daha derindir.

Henüz seni sevmemişken,
Çok eski bir zamanda, tüm suçlar yıkılmışken sırtıma.
Sen geçiyorsun aklımdan, aklıma bile gelmemişken.

Ben şimdi karanlık bir gecenin tanrılarla seviştiği bu yerde,
Bu şehre adını veren,
Kundağı defneden,
Avuçları mermerden,
Kederler doğurmaktayım.

Henüz seni sevmemişken, sana uzak bu şehirde
Bir nehir geçiyor içimden,
Kalbimi ortadan ikiye bölen...
Su acır mı? Acıyor işte.