Söz Şiiri - Hasan Salih

Söz dediğin hançer benim boğazımda,
Sen ki o hançerin üstünde paslı adı.
Unutmak mı?Unutmak bir ihanetse eğer,
ben hain değilim,celladım hatıraların.

Sığmadım, sığdıramadım seni bu dünyaya,
çünkü sen zaten dünya değildin;
bir kıyamettin,sığdığın tek yer yüreğimin enkazı oldu.
Şimdi orda,bir şarapnel parçası gibi duruyorsun,
canımı acıtıyorsun,varlığımla kanıtlıyorsun.

Bana “hâlâ mı?” diye sorarlarsa,
silahımın namlusuna sürgü çeker gibi bakarım.
Evet,hâlâ.
Hâlâ yangının külünü savuruyorum rüzgâra,
her savuruşta ismin,dudaklarımda bir küfür gibi canlanıyor.

Dünya dar geldi bize, biz dünyaya dar ettik kendimizi.
Seni unutmak,kendi kaburgalarımı kırmak olurdu.
O yüzden taşıyorum,taşıyorum işte...
sert,ağır, incitici bir mücevher gibi
hapishanemin demirlerine vurulmuş.

Ve biliyorum,
gökler çekip gitse bile yerinden,
ben seni,seninle birlikte yaktığım her şeyi
hafızamın karanlık, acımasız zindanında
bir zafer gibi,bir utanç gibi,
hep hatırlayacağım.
Hep!