Söylesene Yar Şiiri - Serpil Koçar

Söylesene Yar

Şimdi sen susuyorsun ya,
Beni deli divane ediyorsun sessizliğinle,
Sanıyor musun ki yanına kalacak bu suskunluk?
Yüce Mevlam duymuyor mu,
Görmüyor mu yüreğimdeki bu yangını?

Bir açıklamayı çok mu gördün bana,
Bir kelimeye mi zor geldi vicdanın?
Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı var derler,
Benim hiç mi hatırım yoktu sende?
Az mı güldük birlikte,
Az mı ağladık aynı gökyüzünün altında?

Şimdi vicdanın rahat mı Yar?
Ben geceleri uykusuz,
Gözlerim rüyalarda seni ararken,
Sen ne yapıyorsun orada,
Ne bozacak bu sessizliğini?

Bilmiyorsun belki,
Her gece uyur uyanık hâlde konuşuyorum seninle,
Sana dokunur gibi,
Yalnızlığa sarılıyorum çaresizce.

Yüreğimden hançerlenmiş gibiyim,
Derbederim, suskunum, bitmişim…
Bir umutla bakıyorum gökyüzüne,
Belki Mevlam duyar diye fısıldıyorum:
“Söylesene Yar, ben ölürken sen nasıl yaşıyorsun?”