Söylenceler Şiiri - Turgay Delibalta

Sevgiyi eylül'e boyayan kefen
-her şeyin solduğu-
eylül'ün boyadığı renksizlikten geriye kalan söylenceler
Ateş denizinden sonra söylenceler
Gözlerinizdeki pırıltılarda yaşar,
sonra o söylencelerin karşısında ince uzun dilli diller,
sel ve rüzgarları kuşandılar.
Artık o söylencelerde,
yaşayanlara sabahın ilkinde güneşle birlikte,
gökteki ak bulutlarla yapraklar üzerine geceden konmuş,
çiğ damlacıkları deniyor.
Tan ağarırken başlayıp kuşluk vaktine süren izlek,
kısa ömürlü parlak ve duru bir yaşam.
Koca gemiler deryalar ortasına atıldı,
düşlerle kuşandırıldı her yanı
Deniz birden ateş kesildi
ilk terk eden buzdağlarından oluşan iri yarı tayfalar
Sislerin ardındaki sarp kayalıklar,
sinsi dillerini ateş denizini ortasına uzatmış,
ateş dilleriyle buzul tayfaları sarıyorlardı.
Sonra bir yağmur kirli, çamurlara bölenmiş,
kaptanlardan kalan insan kümelerini giydirdi
gri.
Sonra o söylenceleri
-yasayanlarla ateş balıklan birlikte lanetlediler-
Söylencedekiler sevisiz kaldılar, gümüş renklerine bürünüp,
çamur yağmurlarında yıkanıp dururlar.
Her söylendiğinde denizin ateşe kestiğinin önceki zamanları.
Alev dağları, kentleri sarmadan önce,
deniz ateşe kesmemişken,
ateş balıkları sislerin ardında sivri kayalıklarda lanetliyken,
geçmiş ve gelecek zamanların kesitinden.
Gökleri saranlar gün ışığı yüzünde kalanlar.
Her İlkyaz, yaban çiçekleri ektiler tek tek.
Tek tük olanlar,
koca kentin koca bulvarlarında,
bir saksıcıkta bir mevsim yaşadılar,
Tek tük kalanlar,
kırlarda yalnızlık rüzgarlarına kapılıp gittiler.
Söylenceler vardır,
var, hala sürer.
Kristal gözlerden akıp bir ilkyaz,
öpücüğüne dönüşen.
Bazen kırağıya tutulup,
yazın ortasında yapraksız dalsız ağaççıklara döndüler.
Bazen söylenceleri yeniden oturup gece gündüz yordular,
Yorulup, kavrulup kan ter içinde kalana dek.
Sonra güneş astı aydınlığında.
Güneşten artan,
gece dolunay korkusundan kör olup gittiler.
Söylenceler vardır, hala söylenen,
anlatıla anlatıla
şarap tadında.