Nereye gitti, toprak damlı evlerin,
Görünmez olmuş sofalarda güllerin,
Şu karşıdaki, apartmanlar kimlerin,
Söyle Ermenek, nerede güzellerin.
Tanımadım hiç, bilemedim evimi,
Yolda gezerken kaybetmişim kendimi,
Kimbilir kaç kişi senin zarif hallerini sevdi
Kaç kişi güzelliğini sevdi
Belki gerçek aşkla; belki değil
Ama bir tek kişi seni sevdi.
Bir tek kişi değişen yüzündeki hüznü sevdi.
Devamını Oku
Kaç kişi güzelliğini sevdi
Belki gerçek aşkla; belki değil
Ama bir tek kişi seni sevdi.
Bir tek kişi değişen yüzündeki hüznü sevdi.
Kendi topraklarımızın ,ekonomik ve sosyal yaşamın katı gerçeklerinden hareketle tanınmaz duruma geldiğini;oraya değgin belleklerimizde var olan kayıtların bile değişmek durumunda kaldığını ansıtan biraz buruk,örtük hüzünlü bir söylem.
Hece şiirinin söz ve yapı yetkinliğiyle.
Çok güzeldi.Beğenerek okudum.
Kutluyorum.
Erdemle.
Bayılıyorum böyle nostalji kokan şiirlere. Evet, bir bakarsın ki dünya değişmiş..Ne eş,dost, ne o evler,ne o ağaçlar..Hepsi kesilmiş, biçilmiş .. yerlerine betondan çirkin çirkin evler oturtulmuş..Bir gün herhalde bu evleri yıkıp,hepsini yeniden yapacağız..Eğer o günler gelirse ve biz yarattığımız bu çirkinliği görebilirsek..! Elinize sağlık değerli ozan...Ermenek artık çok uzakta..
yine gitmek ,görmek lazım.hani doğduğu yer bir özdür insana.havasın,suyn almak lazım candır değer insana.güzel bir tasvir olmuş.
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta