Sorma bana Şiiri - Şafak Karasungur

Ölmek istiyorum
Neden diye sorma
Nasıl döner kuşlar akşamları yuvalarına
Koltuğunun altına gazetesini sıkıştırmış bir memur gibi
Yahut bir damla gözyaşıyla mumyalar yıllarca bedenini
Kendinden bile saklayarak
Öyle işte.

Sorma bana
Soru işaretlerinin kamburundan asılıyorum
Geceye gündüze, düşüncelerime
Asılıyorum tüm gücümle
Kaldırım kenarında baygınım yine
Bedenime işliyor soğuk
Ne kadınlar ne adamlar geçiyor yanımdan
Bir ruh gibiyim korkutucu ama görünmez kendinden korkak
Onlara bile asılmıyorum
Soru işaretlerine asıldıgım kadar.

Gece oluyor gün bitiyor
Ben çekiliyorum
Benliğim yükseliyor
Medcezirde aya yükselen sular gibi

Sorma bana
Ben kendimden kaçıyorum
Kendime bile soramadığım şeylerden
Esiri olmuşum düşüncelerimin
Etten kemikten bir zindana hapsolmuş
Korkak, bi çare belki de zavallı
Öyle ki
Gözlerim gözlerine sığınıyor
Kaçacak tek bir yerim bile yok
Çırılçıplak bakışlarım
Tam karşında soyunuyor gözlerim
Hep soyulmaktan zarar görmüş
Şimdi acımıyor inan hislerim

Sorma bana
Tek bir soru bile daha
Sokaklarını ezberlediğim bu ülkenin geçersiz kanun kitaplarında unuttum kelimelerimi
Yorgun kentlerdeki ateşli demokratların masalarında bıraktım sözlerimi
Her şeyi anlamsızlaştırdım içimde
Ve en son
Kalbi kırık bir kız çocuğunda unuttum kendimi
Arama mezarımı üç kuruşluk topraklarda
Ben bedenime gömmüşüm kendimi

Bakma öyle gözlerime
Bakma çünkü inanırım
Cami avlusunda inancını arayan küçük bir çocuk gibi
İnanırım güvercinlerin perilerden geldiğine
Ya da ne bileyim
Beni sevdiğine

Dolmasın su veremediğim gözlerin
Onları da içime atamam
Sığamıyorum gözlerime artık
Gözyaşlarımı bile tutamıyor
Gözlerimi tutsak eden gözlerin