Sorgusuz Taklalar Şiiri - Nurullah Karagöz

Ben sevgiyi tarlada bulmadım,
Gözlerimin önünde ekşiyen yoğurda bakarak,
Ninemin saçlarını taradım.
Ben yokluğun endişesini insanın beliyle göğsü arasında atılan bir sıvıda da bilmedim.
Ben senin gözlerinden telaşe ile akıp,
Soğana bulanan gözyaşlarımla,
Endişelere tutunan ana da olmadım.
Süzgün martıların dizelerine çarparken mehtap,
Ben serin sularda yıkanan mihraplar gibi,
ibadetin ayazında da bulunmadım.
İşte orada bir çeşit papaz.
Kucağında iman,
iman ile Tevrat,
Muhabbet ve muhacir kızı,
Karışık yeşil demetli rüzgar.
Saçlarında taranan çiğ taneleri.
İşte sensin, gecenin kandilli büyüsü,
ve sensiz birikimsiz, suların gövdelere yaslandığı ihtiyar yalnızlık.
Kavurucu bir tufan gölgesinde çöl efendisi,
Mabedin alnında yatan Nietche.
Sorular ve suskun bir ihtiyar gibi kalmış Hayyam.
Ne bekliyor şarap kadehinden bu akşam.
Bir minarede daha yeni başlıyor ezan,
Ve suretinde bu akşam, seninle el ele veren bir çift eldiven,
iki kapalı kutuda, bir eşi Yeni Zelanda’da diğer eşi İstanbul’da.
Hangi eşine açıp baksan bir diğerinin ne olduğunu anlıyorsun ya.
Suret ve Süheyla bir kadın,
Şehrin derin tiyatrolarında kendi yokluğunun girdabında,
Derinden değişen şeyler.
Yaşam hani,
Rüzgâra bakarak takınılan farklı hayaller.
Suretlerden geçerken sen,
Tırıs tırıs yürüyen ve seninle eskiyen zamanı,
Resm eden adamlar.
Şehir esintileri ve işte yine oradasın.
Ellerin iki avucuna bastırılmış kanayan yüreğini tutmaktasın.
Karanlık değişiyor. Sen değişiyorsun.
Gözlerin eskiyor.
Sen eskiyorsun.
Doğru değil hayır.
Şüpheler içerisinde kalıyorsun.
Belli değil birikimlerin de kayboluyor.
Zamanın süzgecinden işte öylece geçip gidiyorsun.

Ne olduğu belli mi hayır.
İbrikten akan su buz tutuyor.
Havanın ayazı kız çocuklarının dudaklarını çatlatıyor.
Sen oluyorsun ya.
Burada. Bu kavgada.
Alttaki oğlan çocuğu,
Hırsından köpüre köpüre üstündeki çocuğa vuruyor.
Erkeksin sen döversin.
Hadi kaderi de dövsen ya.

2016-2019