Sonsuzluğun Yankısı Şiiri - Hasan Belek 2

Sonsuzluğun Yankısı..

Bir nefesle başlar destan, bilinmezden bir çağrı,
Varlık okyanusunda bir damla, merak dolu bir ağrı.
Neden buradayım, bu sonsuz akışta ben kimim?

Ruhumda çalkalanır sorular, cevapsız bir yemin.
Zaman, o eski bilge, dokur ömrün ipliğini,
Geçmiş bir hayal gibi, gelecek bir bilmece düğümü.
An dediğin avuçta eriyen kar tanesi misali,
Kaybolur hiçliğe, bırakır ardında bir suali.

Kimi varlık der, bir rüya, bir gölge oyunu sadece,
Kimi der, her zerrede saklı Tanrı'dan bir hece.
Akıl yürür, yorulur, gerçeğin peşinde divane,
Gönül fısıldar bazen, "Sır sende, bak derine, vicdana."
Gözlerime yansır dünya, binbir renkle bezenmiş,
Ama gördüğüm gerçek mi, yoksa zihnimde mi çizilmiş?

Bir dağın heybeti, bir çiçeğin narin güzelliği,
Hepsi birer ayna mı, yansıtan kendi içselliğimi?
Sevinçle keder el ele yürür hayat yolunda,
Biri baharı müjdeler, diğeri hazanı koynunda.
Bu zıtlıklar armonisidir belki de yaşamın özü,
Gece olmadan parlar mı hiç yıldızların gözü?

Düşünce bir tohumdur, ektiğin yeşerir alemde,
Hayaller kanat çırpar, imkansız denilen demde.
Bir kelime dünyalar kurar, bir bakış dağlar devirir,
İnsanın kudreti, kendi özüne ne zaman erir?
Evrenin her köşesi birbiriyle gizlice konuşur,
Bir yaprağın düşüşü, en uzak yıldızla buluşur.

Bu büyük senfonide ben de bir notayım, bir sesim,
Ahengi bozmadan akmak, varoluşa minnetim.
Belki de cevaplar değil, sorular büyütür insanı,
Her arayış bir adımdır, aşmaktır kendi sınırını.
Yolculuktur asıl olan, varmak değil bir sona,
Sonsuzluğun yankısında bir "merhaba" demek ona...